Bir Eflatun Ölüm

kırgınım, saçılmış
bir nar gibiyim

sessiz akan bir ırmağım
                        geceden
git dersen giderim
kal dersen kalırım

git
dersen
kuşlar da dönmez, güz kuşları
yanıma kiraz hevenkleri alırım

ve seninle yaşadığım
                   o iyi günleri,
kötü
günleri bırakırım.

aynı gökyüzü aynı keder
değişen bir şey yok ki
gidip
yağmurlara durayım.

söylenmemiş sahipsiz 
                      bir şarkıyım

belki
sararmış
eski resimlerde kalırım

belki esmer bir çocuğun dilinde.

bütün derinlikler sığ
sözcüklerin hepsi iğreti

değişen bir şey yok hiç
ölüm hariç.

aynı gökyüzü aynı keder.

Özlemedim Seni

Hiç özlemedim seni 

Özlemek dostluktandır 

dostluğundan öte bulmalıyım seni

Sıcaklığını bulmalıyım 

dokunuşlarını, kenetlenişi 

Terimizle sulanmalı yeryüzü 

güneş terimizle ışıldamalı sabah olunca

Apansız fırtınalar çıkmalı 

sarsılmalıyım

Özlemek 

yanında olmak isteğidir 

gülüşünü görmek biraz da 

Hiç özlemedim seni

Saçlarına gül takmam 

bir ırmak gibi akıtırım ovaya 

soluğunla yanar 

dudaklarımın bozkırı

Akkor halindeki ufuk 

bakır bir tel gibi eriyip gider 

kraterler ortasında kalırım

Toprak yarılır birden 

su kirlenir

Ürpertir bu coğrafya  

bu serüven 

ikimizi bir anda 

yaşadığımı duyarım

Hiç özlemedim seni 

Özlemek dostluktandır 

dostluğundan öte bulmalıyım seni 

Gerizekalının Şarkısı

Yolumda değil onlar. 

(Bu yolda) olmama onlar izin veriyor. 

Derler ki hiçbirşey olmaz bana. 

Ne kadar iyi. 

Hiçbir şey olmaz. Ruhülküdüsten akar 

tüm şeyler, o özel hayaletin çevresine 

gelirler ve giderler(bilirsiniz)-, 

ne kadar iyi.

Hayır, gerçekten düşlememeliyiz bunun 

tehlikeli olacağını. 

Elbette kan vardır. 

En sertlerindendir kan da. Sert taş gibi. 

Artık sürdüremeyeceğimi düşünüyorum bazen-,

(Ne kadar iyi)

Oradaki şu güzel topa bak: 

her yerde olduğu gibi kırmızı ve yuvarlak. 

İyi ki öyle olmasını sağladın. 

Çağırsam gelir mi bana?

Dünya ne kadar tuhaf görünür, 

karışgan ve kırılgan, uzak ve yakın: 

dostça, biraz belirsiz.